Magiczna gondola - Eva Voller

„Upadek do kanału początkiem niesamowitej przygody”

Anna spędza wakacje w Wenecji wraz z rodzicami. Nie zna języka, nudzi się i nie rozumie o czym ojciec i matka rozprawiają przy posiłkach. Pewnego dnia jej tata zaczyna mówić o pewnym liście i jego braku autentyczności przez występowanie słowa „Cześć” we wstępie, choć nie było ono używane w czasach, z których rzekomo pochodzi. Dziewczyna nie się przysłuchuje, ale po czasie okazuje się, iż jest to pierwsza oznaka czegoś nie zwykłego. Gdy przechadza się wąskimi uliczkami wraz z nowym znajomym, trafia do sklepu z maskami, gdzie decyduje się kupić maskę kota. Niedługo potem Anna wraz z rodzicami ogląda paradę historycznych łodzi, podczas której zostaje wepchnięta do wody. Wyławia ją przystojny młody mężczyzna, który wyraźnie nie jest zadowolony i chce się jej pozbyć z gondoli. Czerwonej gondoli. Mimo, że wszystkie powinny być czarne od bardzo dawna. Te zdarzenia wydają się nie mieć związku, niemniej coś je łączy, a dziewczynie, która nie zdąży nawet wrócić na pomost, świat rozpływa się przed oczami.

Temat podróży w czasie jest podejmowany z różnorakim skutkiem. Nie byłam pewna czego się spodziewać, lecz nie zawiodłam się. Już sam tytuł „Magiczna gondola” wskazuje na pewien aspekt tej podróży. Jednak to nie jest jedyny możliwy wariant, jak się potem dowiadujemy. Ważnym elementem jest również to, że można samemu się przenosić... gdy spełni się pewne warunki bądź też przez przypadek, jak Anna, która niefortunnie wpadła do kanału. Nie można zapomnieć też o sytuacji jaką spotyka się po drugiej stronie czasu, gdyż i ona jest różnorodna. Uważam, że autorka stworzyła magiczny, trochę tajemniczy świat, do którego podeszła też z nutką żartobliwości. Widoczne jest to np. przy intergalaktycznym translatorze, jak to główna bohaterka nazywa blokadę, nie pozwalającą mówić o jej czasach. W tracie czytania człowiek aż się zastanawia, jak by to było, gdyby trafiło się do świata bez telefonów, laptopów, dobrych lekarzy i warunków higienicznych... i czekolady! Widać, iż wielu rzeczy nie ma... a co jest? Smród - to po pierwsze, Anna podkreśla to na każdym kroku.

Następnie bohaterowie, których poznaliśmy dość sporo. Oczywiście Anna, dość zwyczajna nastolatka, jest dziewczyną, która przystosowuje się do sytuacji (choć z pewnymi oporami) i się nie poddaje, na dodatek zaczyna doceniać całą wiedzę, jaką próbowano jej wcześniej przekazać z historii Wenecji. To czym się wyróżnia, to jej poczucie humoru, którym mnie sobie zjednała. Sebastiano, tajemniczy przystojniak, Bartolomeo, jego współpracownik, Klarissa, przyjaciółka w podobnej sytuacji, Marietta, pani domu publicznego, staruszka ze sklepu z maskami i inni to osoby, które również poznajemy, już nie tak dobrze, ale wystarczająco, by zapałać do poniektórych postaci sympatią. Ważne są również relacje bohaterów, a najważniejsza z nich, czyli wątek miłosny, był niestety zwyczajnie słaby. Miłość ta powstała jakby z niczego, nic między Anną i Sebastiano się nie wydarzyło, na dodatek taki rozwój wypadków był do przewidzenia już po samym opisie.

W książce sporo się dzieje, są też luźniejsze momenty, jednak czytelnik nie powinien się nudzić. Przeszkadzał mi jedynie brak rozdziałów, gdyż spotkaliśmy się z podzieleniem lektury na trzy główne części, przez co można było mieć niejakie wrażenie, iż lektura się trochę wydłuża. Fabuła jest interesująca, sama pozycja wciągająca, a już samo miejsce wydarzeń, czyli magiczna, tajemnicza Wenecja, zachęca do czytania. Narracja pierwszoosobowa jest przy tej historii dobrym rozwiązaniem, pomaga zrozumieć nam Annę, na dodatek poznawanie wszystkiego z jej perspektywy, było bardzo przyjemne. Autorka ma lekki, żartobliwy styl pisania i potrafi zauroczyć odbiorcę. Eva Voller idealnie obrazuje piętnastowieczne miasto, stroje, sposób mówienia i ogólne przedstawienie tamtejszych realiów bez idealizacji, uwodząc czytelnika, który jest pogrążony w lekturze. Wiele śmiesznych fragmentów wywołanych często blokadą, przekształcaniem wyrazów takich jak „komórka”, czy sama tęsknota za Facebookiem, wywołują raz po raz uśmiech na twarzy czytelnika.

„Magiczna gondola” okazała się naprawdę dobrą lekturą i bardzo się cieszę, że po nią sięgnęłam. Jest to pierwsza część trylogii, jednak na razie nie ma żadnych informacji o wydaniu kolejnych części w Polsce. Chciałabym też jeszcze wspomnieć o pewnych podobieństwach do Trylogii czasu. Zauważyłam, że wielu odbiorców zarzuca ich istnienie, lecz mimo iż czytałam serię opowiadającą o przygodach Gwen, to poza samym tematem i pochodzeniem autorek nie dopatrzyłam się związków pomiędzy nimi, nie miałam uczucia Déjà vu, gdyż obie te książki obrały inny kierunek. Powieść ta jest urocza, bohaterka ma ciekawe pomysły, a autorka zgrabnie wszystko opisuje, dzięki czemu mamy do czynienia z interesująca historią. Można z nią miło spędzić czas i przenieść się do innych czasów, innego świata. Polecam ją przede wszystkim młodzieży i czytelnikom zainteresowanym fenomenem podróży w czasie, ponieważ naprawdę warto sięgnąć po tę pozycję.

„„Lusterko”? Westchnęłam głośno. Czy ja powiedziałam „lusterko”? Chciałam powiedzieć „iPod”!

- Lusterko – powtórzyłam przerażona.”

Moja ocena 8/10

Tytuł: Magiczna gondola

Seria: Poza czasem

Autor: Eva Voller

Ilość stron: 464

Wydawca: Egmont

Data premiery: 2012-09-19

O autorce:

niemiecka autorka wielu powieści, niektóre pisała pod pseudonimami, inne pod prawdziwym nazwiskiem. Publikowała książki z różnych gatunków, takich jak komedie romantyczne, powieści historyczne czy literatura gejowska. Jej utwory osiągają bardzo wysokie nakłady i są tłumaczone na wiele języków.

Książkę otrzymałam od Wydawnictwa Egmont, za co serdecznie dziękuję ^^