czwartek, 24 maja 2012

Labirynt kości - Rick Riordan


„Sekret rodu Cahillów”


Dan i Amy Cahillowie jechali na pogrzeb babci w rozpaczy i z nadzieją na odziedziczenie jej posiadłości, która przypominałaby im przeżyte tam piękne chwile. Jednak docierając na miejsce, spotykają bardzo liczną rodzinę, z której wiele to ważne osobistości, które nie przepadają za sobą... Napięcie jeszcze bardziej się zagęszcza, gdy tylko wybrana garstka osób ma być na czytaniu testamentu, który nie jest taki jak można by podejrzewać. Zebrani mają wybór, mogą wziąć milion i odejść, jak gdyby nigdy nic, bądź wziąć pierwszą z trzydziestu dziewięciu wskazówek, które prowadzą do niewyobrażalnej potęgi. Amy i Dan nie zastanawiając się wiele, wybrali wskazówkę, mimo iż pieniądze mogłyby im się przydać. I w ten sposób oni i sześć innych drużyn wkroczyli do gry. Wskazówki mogą być w różnych zakątkach świata, są niezwykle trudne do rozwiązania, a droga do wygranej jest długa i pełna niebezpieczeństw. Ponadto zwycięzca może być tylko jeden.

Rodzeństwo pierwszy raz usłyszało o czymś takim jak gra 39 wskazówek, jednocześnie dowiadując się wiele o swojej niezwykle wpływowej rodzinie. Do rodu Cahillów należały takie osobistości jak Benjamin Franklin, Isaac Newton czy Napoleon Bonaparte, których nazwiska są znane na całym świecie. Cała ich rodzina dzieli się na pięć części, które rywalizują ze sobą na każdym polu. Tak samo jest w wyścigu o niesamowite wpływy. Rodzina będzie zaciekle ze sobą walczyć, przez co zagrożenie czyha na uczestników na każdym kroku. Na dodatek wszystko może ciągnąć się miesiącami, gdyż 39 głównych wskazówek to nie koniec problemów. Najpierw trzeba trafić na pośrednie podpowiedzi i znaleźć właściwy trop, który może prowadzić do kolejnej zagadki. W tej grze potrzebny jest spryt, inteligencja i odwaga, inaczej łatwo jest przegrać i bardzo źle skończyć.

Amy ma 14 lat i kocha czytać. Jest raczej nieśmiała i bardzo boi się tłumów. Z reguły nie potrafi postawić na swoim, a podczas rozmowy, gdy się denerwuje, zaczyna się jąkać. Jednak jest niezwykle bystra, dzięki czemu świetnie nadaje się do rozwiązywania różnorakich zagadek. Jej brat ma 11 lat i nie jest do niej zbyt podobny – rozrabiaka, łatwo wpada w tarapaty. Potrafi się odgryźć i nie da się stłamsić, ponadto nie jest tak słaby fizycznie jak siostra. Na dodatek matematyka nie stanowi dla niego żadnego problemu i nie jest głupi. Potrafią się świetnie dogadywać i tworzą wspaniały zespół. Reszta drużyn uważa, że wiedzą od babci Grace coś więcej na temat 39 wskazówek, co czyni z nich groźnych przeciwników. Aczkolwiek oni nie mają żadnych dodatkowych informacji, co rzecz jasna nie znaczy, że należy ich ignorować. W trakcie wyścigu stają się coraz niebezpieczniejsi dla innych, gdyż ich charaktery ulegają przemianie, szczególnie Amy, która już się tak nie boi i potrafi wziąć los w swoje ręce.

Pomysł na fabułę jest ciekawy i dobrze zrealizowany. Niektórych mógłby zrażać fakt, że główni bohaterowie są tak młodzi, lecz to nie przeszkadza w lekturze, gdyż nie mamy do czynienia z jakimiś głupimi dzieciakami z podwórka, lecz osobami, które potrafią od czasu do czasu ruszyć mózgownicą i wyjść z opresji bez krzyków i wołania o pomoc. Wydarzenia opisywane przez autora są przedstawione realistycznie i interesująco, dzięki czemu opowieść tę łatwo się czyta. Co prawda nie dzieje się zbyt wiele, lecz również nie jest to książka złożona z tzw. lania wody. W tekście przeważają raczej dialogi, gdyż autor nie skupia się na opisach wnętrz czy krajobrazów, lecz na samym problemie. Brakowało jakichkolwiek charakterystyk, choć dzięki temu łatwiej było zająć się zagadkami, bo nic innego nie zaprzątało myśli czytelnika.

Książka napisana jest w narracji trzeciosobowej, a autor oczywiście zwraca największa uwagę na Amy i Dana i to im cały czas towarzyszymy podczas odkrywania tajemnicy rodu Cahillów. Pan Riordan łatwo absorbuje czytelnika swą opowieścią, czego skutkiem może okazać się zagłębienie w lekturze, bez dostrzegania tego co się wokół dzieje. Najbardziej zasmuciła mnie objętość „Labiryntu kości”, ponieważ 240 stron to naprawdę niewiele i czas spędzony z tą pozycją w ręku przemija niezwykle szybko i mimo, że lubię niezbyt obszerne książki, to taka ilość stron to za mało, by móc nacieszyć się czytaną historią. Oczywiście i tak przyjemnie spędza się czas w trakcie czytania i łatwo zatracić się w świecie pełnym niebezpiecznych wskazówek, prowadzących do niewyobrażalnej nagrody. Książka dostarcza wiele rozrywki i relaksu po ciężkich dniach.

Rick Riordan jest moim ulubionym autorem i uwielbiam wszystkie jego książki, aczkolwiek muszę z przykrością przyznać, że ta okazała się według mnie najgorsza. Była dobra, jednak brakowało jej pewnego uroku i rozsiewanej wokół magii. W innych jego książkach wielką rolę odgrywa przyjaźń, lecz tutaj spotykamy się częściej z rywalizacją. Jest też jedna rzecz, która mi się nie spodobała – zagadki nie były przedstawiane tak, by czytelnik również mógł nad nimi rozmyślać, lecz w ten sposób, że poznawaliśmy wskazówkę, rozgrywały się jakieś wydarzenia, a następnie ktoś wpadał na rozwiązanie. Właśnie dlatego pomimo, że utwór ten przypadł mi do gustu, to nie trafi on na listę najlepszych czy ulubionych. Labirynt kości” polecam w szczególności młodzieży i dzieciom, które są złaknione przygód i tajemnic oraz pragną poznać i zagłębić się w świat, gdzie 39 (nie)zwykłych wskazówek prowadzi do potęgi.


„Żadnych pieniędzy, żadnych bogactw, tylko wskazówka, która może doprowadzić jedno z was do największego skarbu na świecie i dać mu niewyobrażalną potęgę… […] Lecz równie dobrze może go zabić. Milion dolarów czy wskazówka? Mają państwo pięć minut na podjęcie decyzji.”


Moja ocena 8,5/10


Tytuł: Labirynt kości
Seria: 39 wskazówek
Autor: Rick Riordan
Ilość stron: 240
Wydawca: Initium
Data premiery: 2011-04-24



 Recenzja pochodzi z portalu a-g-w.info


piątek, 18 maja 2012

Mechaniczny książę - Cassandra Clare


„Nocni Łowcy znów w akcji”


Tessa w końcu znalazła bezpieczne miejsce w londyńskim instytucie Nocnych Łowców, gdzie mimo że była Podziemną, została przyjęta i mogła poczuć się jak w domu. Jednak spokój zostaje zakłócony przez Benedicta Lightwooda, który chce odebrać Charlotte kierownictwo nad Instytutem. Clave jest w stanie rozpatrzyć jego roszczenie, ale daje szansę Charlotte, chcąc by znalazła Mistrza, co jest wręcz niewykonalne, szczególnie że na to zadanie dostała jedynie dwa tygodnie. W ten sposób Tessa  z pomocą aroganckiego, sarkastycznego Willa i zakochanego w niej Jema próbuje dowiedzieć się jak najwięcej o Mortmainie – i zdobywa pewne informacje, lecz przy okazji pojawiają się nowe tropy, np. jeden prowadzący do rodziny Willa. Na dodatek jej serce samo nie wie czego chce - coraz mocniej bije dla Jema, jednak nadal dręczą ją myśli o mrocznym Willu. A ona sama nawet nie wie kim jest i bardzo stara się odkryć sekret swojego pochodzenia i narodzin.

W „Mechanicznym księciu” otrzymujemy kilka odpowiedzi, jednak reszta nadal jest dla nas zagadką. Wyjaśnia się np. zachowanie Willa, jednak sprawa Tessy tylko się komplikuje, choć może też troszkę przybliża do rozwiązania. Te wszystkie tajemnice są chyba najważniejszym powodem czytania z wielkim zapamiętaniem tej powieści. Odbiorca tak bardzo chce poznać rozwiązania, że musi z zaangażowaniem spędzać czas z lekturą, a kolejne zawiłości tylko podsycają jego apetyt. Komplikacje, zagadki, intrygi – ten utwór jest ich pełen, a czytelnik nie może być niczego całkowicie pewien. Fanki szczególnie są zainteresowane życiem miłosnym Tessy i kibicują jednemu z chłopców – Willowi bądź Jemowi. Aczkolwiek mnie trójkąty miłosne bardziej denerwują, gdyż zawsze ma się swego faworyta, a gdy autorka wybierze nie po czyjejś myśli, automatycznie można się rozczarować. Poza tym takie sytuacje są tak często spotykane, że już niekiedy stają się irytujące.

Trudno mi się czytało sam początek książki, ponieważ wtedy prawie nic się nie działo. To odrobinę mnie zniechęciło, jednak nie na długo. Po tych pierwszych rozdziałach, gdy już akcja toczy się swoim rytmem, czytelnik zostaje wciągnięty wir wydarzeń i obserwuje przyczyny, a następnie skutki poczynań dobrze mu znanych bohaterów. Po tym trochę nudniejszym początku, już nie następują żadne przestoje w akcji, dzięki czemu odbiorca może na dobre zatracić się w lekturze. Fabuła jest frapująca i nie można oderwać myśli od tego co dzieje się w „Mechanicznym księciu”. O losach bohaterów czyta się z wielkim zaangażowaniem, prawdziwie przeżywając książkę, która dostarcza wielu emocji – od radości po bezbrzeżny smutek. Skutkiem tego jest ciągła pamięć o tym co wydarzyło się w lekturze, a przynajmniej o tych najbardziej poruszających momentach, a lektura nie popada w zapomnienie.

Autorka ma świetne pióro i potrafi zaciekawić czytelnika. Po raz kolejny zaskakuje niesamowicie odbiorców i nie podaje oczywiście wszystkiego na tacy, a trzyma nas  w niepewności. Operuje prostym językiem i nie zalewa czytelnika niepotrzebnymi i przydługimi opisami miejsc czy krajobrazów. Tak jak w poprzedniej części wprowadza humor na stronice swej powieści, szczególnie w kwestiach wypowiedzianych przez Willa – któremu wbrew pozorom niekiedy uda się powiedzieć coś śmiesznego, a nie tylko wrednego. Na początku każdego rozdziału jest umieszczony jakiś cytat, który nawiązuje do tytułu tego fragmentu. Jest to interesujące rozwiązanie, które wzbogaca treść i urozmaica lekturę. Jedynym minusem było to, iż autorka pisząc o wiktoriańskiej Anglii, nie scharakteryzowała jej należycie, nie oddała obyczajów, w skutek czego odbiorca mógł mieć wrażenie, że wydarzenia rozgrywają się we współczesnych czasach.

Długo czekałam na drugą część „Diabelskich maszyn”, aż w końcu się doczekałam. Byłam bardzo ciekawa dalszych losów Tessy, Willa i Jema. Uwielbiam książki Cassandry Clare, jednak najbardziej „Dary anioła”, bo czuję do nich większy sentyment. Jestem pod wrażeniem wyobraźni autorki, której najwyraźniej pomysły na powieści się nie kończą i nadal są bardzo dobre. Aczkolwiek zauważa się w kreacji bohaterów pewne podobieństwa do postaci z jej pierwszej serii o Nocnych Łowcach, które cały czas nasuwają się przy lekturze. Mimo to jestem zauroczona „Mechanicznym księciem” i z niecierpliwością czekam na kolejna część, szczególnie że obrót spraw, związanych z wyborami Testy, niezbyt mi się spodobał. Utwór ten serdecznie polecam wszystkim, lecz radzę zacząć od pierwszej części, a najlepiej od „Darów anioła”, które wyszły wcześniej.


„- Który z was jest starszy?
- Jem – odparł Will.
- Ja – powiedział w tym samym momencie Jem.
Obaj się roześmiali.
- Ale tylko o trzy miesiące – dodał Will.
- Wiedziałem, że nie wytrzymasz i to powiesz – rzucił z uśmiechem Jem. ”


Moja ocena 9/10


Tytuł: Mechaniczny książę
Seria: Diabelskie maszyny
Autor: Cassandra Clare
Ilość stron: 496
Wydawca: MAG
Data premiery: 2012-05-09



 Książkę otrzymałam od Wydawnictwa Mag, za co serdecznie dziękuję ^^


środa, 9 maja 2012

Zostałam oTAGowana



Zostałam otamowana przez Bezimienna , Julie Stranger  , Tirindeth , GumcioBook , Sol , Emily , Abigail , little.decoy7 , za co serdecznie dziękuję ^^ .Jak widać dużo osób... więc i dużo pytań, więc pogrubiłam te które mi się najbardziej spodobały ^^.

Zasady:
1. Każda oTAGowana osoba ma za zadanie odpowiedzieć na 11 pytań zadanych przez "Taggera" na swoim blogu.
2. Po odpowiedzeniu na zadane pytania wybierasz nowe 11 osób do oTAGowania i piszesz je w swoim poście.
3. Tworzysz 11 nowych pytań dla osób oznaczonych w TAGu i piszesz je w swoim TAGowym poście.
4. Wymieniasz w danym poście osoby oTAGowane przez Ciebie.
5. Nie oznaczaj oTAGowanych już osób.
6. Poinformuj wypisane osoby, że zostały oTAGowane.


Pytania od Bezimiennej :


1.Wolisz nowe książki, czy stare [używane]?
 Zdecydowanie nowe, jestem pedantką co do książek ^^.

2. Audiobooki, ebooki, czy papier? 
 Papier ! Nie cierpię audiobooków, ani ebooków, jak dla mnie to już nie jest prawdziwa książka.

3.Cytat, którym podsumowałabyś/podsumowałbyś swoje życie.
 Hmmm… głowię się i głowię, ale nic mi nie przychodzi do głowy xd no cóż, czasami ma się taką pustkę *.*

4.Ulubiona okładka książki pod względem szaty graficznej to...?
 Wcześniej się nad tym nie zastanawiałam, ale najbardziej podoba mi się okładka „Złodzieja pioruna” z serii Percego Jacksona i bogów olimpijskich, od razu przyciągnęła mój wzrok, gdy pierwszy raz ją zobaczyłam. Niby nie ocenia się książki po okładce, jednak ja tak zrobiłam i dobrze na tym wyszłam.

5.Piszesz jakieś własne opowiadania, czy powieści?
No ba, jestem w trakcie pisania własnej powieści o tytule „Miasto Mgły” :P Opowiadania też czasami piszę.

6.O jakiej porze dnia najlepiej Ci się czyta?
 Każdej, choć z reguły nachodzi mnie na czytanie wieczorem ^^

7.Książka, która na zawsze pozostanie w Twoim sercu to...?
Harry Potter i Percy Jackson oczywiście. Harry, ponieważ znam go od dziecka i dzięki niemu zaczęłam czytać, zaś Percy po prostu mnie oczarował i czytam go co chwila, szczególnie, gdy mam gorsze dni.

8.Posiadasz ulubioną książkę? Jak tak to dlaczego właśnie ona?
 Nom, oczywiście ! Ale nie jedną a wieleee… najbardziej Percego Jacksona, ponieważ jak dla mnie to wspaniała lektura nie tylko o przygodach, ale również o wielkiej sile przyjaźni. Poza tym jeszcze do listy można by dopisać Harrego Pottera, Igrzyska śmierci, cykl Nocnej Łowczyni, Zawsze przy mnie stów, kroniki Żelaznego Druida… ahh… za dużo by wymieniać.

9.Jak długo prowadzisz bloga/blogi?
Tego bloga prowadzę od kwietnia zeszłego roku, więc roczek się nazbierał, a no i jeszcze założyłam drugiego bloga z takimi bzdetami teraz w maju ^^.

10.Czy początki w 'blogosferze' były trudne?
Nie, właśnie były całkiem proste i szybko mi się tutaj bardzo spodobało.

11.Posiadasz ulubiony gatunek literacki? 
Fantastyka, zdecydowanie :D



Pytania od Julie Stranger


1.Kiedy lubisz czytać najbardziej?
 Jak już pisałam wieczorem :P

2. Czy zdarza Ci się tak zwany kac książkowy?
Hę ? Nie wiem o co chodzi, hah :D

3. Po ile stron dziennie czytasz?
Nie liczę tego jakoś, szczególnie, że w jeden dzień przeczytam książkę, która ma więcej niż 600 stron, a w inny nic xd

4. Co lubisz najbardziej w książkach?
To, że odrywają od rzeczywistości i pozwalają zatopić się w zupełnie innym świecie.

6. Wolisz książki o mniejszej objętości, czy te grubsze?
O mniejszej :P łatwiej mi się je jakoś czyta.

7. Chciałabyś zostać pisarką?
 Bardzo ! Ale nie jako z zawodu, bo bym nie wyżyła. Ale kiedyś wydam książkę, na pewno ^^

8. Jakie jest twoje największe marzenie związane z książkami?
Noooo… Wydać jakąś książkę, haha :D

9. Kiedy pokochałaś książki?
Hmm… już od dziecka je kochałam, od kiedy poznałam Harrego Pottera, a zaczełam czytać nałogowo, że się tak wyrażę, dopiero w gimnazjum.

10. Co sądzisz o recenzentach z blogspota?
A co mam sądzić ? Nie potrafię ich do jednego worka wsadzić, ale Ci których znam są mili :P

11. Jak podobają ci się blogowe zabawy?
A ja nie wiem, biorę udział, bo biorę tak jakoś, ale sa mi raczej obojętne :P



Pytania od Tirindeth


1. Jaką książkę lubisz najbardziej i dlaczego właśnie ona?
Na to pytanie już odpowiadałam, więc jak ktoś to czyta, to już zna odpowiedź .

2. Co znaczy Twój nick – czy wiąże się z nim jakaś historia?
 Mój nick Tristezza oznacza smutek po włosku i owszem wiąże się z tym pewna historia. Ci którzy mnie poznali wiedzą, że smutek to otstanie słowo jakie do mnie pasuje, ale cóż xd . Mam taki nick, gdyż kiedyś jak rejestrowałam się na pewnym forum nie wiedziałam jak się nazwać, a że od zawsze mam jechanie na wszystko co włoskie, wzięłam i tłumaczyłam sobie słowa z polskiego na włoski. Na dodatek byłam w nie za dobrym nastroju, gdyż dopadły mnie pewne.. hmm… problemy, no i tak się złożyło i już jest. Spodobało mi się brzmienie tego wyrazu i został *.*

3. Jakiego bohatera płci przeciwnej lubisz najbardziej i dlaczego? (może być filmowy albo książkowy)
A może być mangowy ? pliiissss… cicho sza, może ;P A więc Natsu, Natsu, Natsu ! ! ! <3 Ach , kocham go :D Dlaczego ? jest nierozważny, ale za to taki słooodki ^^ haha :D Nom, a jak z książkowych to kocham Grovera z książek o Percym Jacksonie, gdyż jest zabawny, miły i przyjazny ^^

4. Jakiego koloru są ściany w Twoim pokoju?
Zielonego… nie lubię ich :D

5. Czy lubisz szpinak? :P
Bleeeeee… nie cierpię :P :P

6. Jaki jest Twój ulubiony dowcip – możesz go opowiedzieć ;)
Dowcip ? o.O nie opowiadam dowcipów, jak ja coś powiem na serio to ludzie się już śmieją :P

7. Czy chciałbyś/chciałabyś zamieszkać w innym kraju – jak tak, to jakim?
Taaak ! Ale nie wiem jaki, muszę to jeszcze przemyśleć :P

8. Jakiej książki nie lubisz najbardziej i dlaczego?
 Władcy pierścieni :P Haha, fani mnie zlinczują :D Dlaczego ? musiałam się nad nią męczyć i męczyć, bo to była moja lektura, a jak dla mnie jest nudna jak flaki z olejem ! A gatunek taki fajnyyy xd

9. Oglądasz horrory, czy się boisz takich filmów?
Oglądam i boję się :D Ale odpowiedź, zawsze skaczę na horrorach, ale je lubię :D

10. Chodzisz do teatru / opery / filharmonii? Lubisz to, czy raczej unikasz takich miejsc?
Nie chodzę, chyba, że szkoły, by nie iść na lekcje ^^

11. Dlaczego założyłeś / założyłaś bloga?
Nie mam pojęcia o.O taki impuls , zachcianka :D



Pytania od GumcioBook


 1. Jaka jest twoja ulubiona książka?
Haha, o tym to już było przynajmniej dwa razy.

2. Z jakim autorek/ą chciałabyś sie spotkać?
Rickiem Riordanem oczywiście, no w końcu mój ulubiony autor ^^

3. Jaka była twoja pierwsza przeczytana książka?
Harry Potter, wiem ona wymiata :D

4. Marzyłaś kiedyś, żeby napisać ksiażkę?
Ba, dalej marzę i wydam, wierzę w to całkowicie ^^

5. Gdzie chciałabyś najbardziej pojechać?
Uuuu… do Włoch, do Włoch, do Włoch  ! ! !

6. Jaki gatunek książek jest twoim ulubionym?
Mowiłam :P Fantastyka

7. Czy kupiłaś kiedyś książkę patrząc tylko na jej okładkę?
Ba i to nie raz :P

8. Jakie masz plany książkowe na ten miesiąc?
 Żadnych, wszystko jest zawsze spontaniczne, jak będzie, tak będzie.

9. Czy kiedyś przeczytawszy kilka stron książki od razu ją rzuciłaś i nigdy do niej nie wróciłaś?
Hmm… nie przypominam sobie takiej sytuacji.

10. Jaką książkę aktualnie czytasz?
 Wampiry z Morganville. Księga 2 – Rachel Caine; Profesor – John Katzenbach

11. Jaka jest twoja ulubiona ekranizacja filmowa ksiażki? 
 Harry Potter :P :P
 


Pytania od Sol


1. Najbardziej irytująca postać w książce jaką czytałaś/eś to?
Haha, świetne pytanie. A najlepsze, że nie znam odpowiedzi ! :D

2. Jaki jest Twój ulubiony film?
Efekt motyla ! Zdecydowanie ! Ale uwielbiam też Piratów z Karaibów, szczególnie pierwszą część i Szybkich i wściekłych ^^

3. Jak wabi się Twój zwierzak?
 Łatek ! <3

4. Ulubiona książka to?
 Haha, za dużo razy już mówiłam… no dobra raz, ale cicho sza :D

5. Wymień dwie książki, które dały Ci powód do zastanowienia się nad swoim życiem (które coś do niego wniosły)
„Zawsze przy mnie stój” i „Niebo jest wszędzie”

6. Gdybym mogła/mógł wybrać sobie jedną z cech/zdolności superbohatera byłoby to...?
Władanie ogniem ! ! ! To jest pewne na sto procent… znaczy zawsze zastanawiałam się nad panowaniem nad powietrzem, ogniem lub pogodą, dochodziłam do wniosku , że najpotężniejsza jest pogoda, potem powietrze , a na końcu ogień, ale i tak go wybierałam ^^

7. Ulubiony zespół muzyczny?
One Direction , haha :P

8. Moje imię brzmi...
Ania *.*

9. Ulubiony blog na który często zaglądam należy do...
Haha, nie powiem :P :P :P Nie mam takiego chyba :D

10. Lubię czytać książki ponieważ...
Mogę oderwać się od swoich problemów.

11. Ulubiony bohater/bohaterka z książki/filmu/bajki to?
Mówiłam, nie będę się powtarzać, haha :P



Pytania od Emily


1. Jak zaczęła się Twoja książkowa historia?
 Od Harrego Pottera , to już było omówione :D

2. Co sądzisz na temat ebooków i audiobooków?
To też mówiłam, to dla mnie nie książki ^^

3. Która książka najbardziej Cię dotknęła? Taka o której nigdy nie zapomnisz, którą miałaś ochotę rzucić przez pokój i nigdy więcej do niej nie zajrzeć, a jednak doczytałaś do końca i już na zawsze zostanie w Twoim sercu.
Rzucić przez pokój ? o.O No to „Zawsze przy mnie stój”, tam to były emocje…

4. Jak zaczęła się Twoja przygoda z blogowym światem?
Założyłam bloga :P :P

5. Po czym poznajesz, że książka, którą chcesz przeczytać jest tego warta?
No jak to ? No po okładce i wrażeniu jakie na mnie robi, bez przeczytania opisu… nie cierpię czytać opisów ^^

6. Co było Twoim największym rozczarowaniem literackim (książka)?
„Inne okręty”, nudy jak się patrzy.

7. Jak dużo czasu dziennie poświęcasz książką?
Kilka godzin niekiedy, niekiedy mniej.

8. Czy planujesz kiedyś wydać własną książkę? Masz już wstępne plany, czego mogłaby ewentualnie dotyczyć?
Haha, planuję , planuję, zaczęłam, mam plany, nie powiem  o czym… no może kiedyś zdradzę, na razie powiem, że o duchach ^^

9. Jaka jest Twoja ulubiona książka z dzieciństwa, którą do tej pory pamiętasz?
Harry Potter !

10. Jakie są Twoje plany na przyszłość, czy znajdujesz w nich miejsce na literaturę?
No rejczel, że znajduję ^^ Ale jako hobby, a ogólnie to planów nie mam… na razie powierzam wszystko losowi.

11. Jakie jest Twoje największe marzenie?
Szczerze ? Odnaleźć prawdziwą miłość i przyjaźń.



Pytania od Abigail


1. Gdybyś mógł/mogła na jeden dzień stać się zwierzęciem to jakim byś była?
Rozwalacie mnie tymi pytaniami, nie wiem co odpowiedzieć, na niektóre… ale chyba jakiś ptak, chciałabym móc latać.

2. Z kim ze swoich fikcyjnych, książkowych bohaterów (lub filmowych) chciałbyś/łabyś się spotkać?
Z Natsu oczywiście i to naaajbardziej ! <3 Muszę go spotkać ^^

3. Jaki jest Twój najbardziej znienawidzony język, którego musisz się uczyć w szkole? (I dlaczego jest to niemiecki? :D)
Haha, bo niemieckiego się uczę, uczę , a i tak nic nie powiem, głupi język :P :P

4. Masz możliwość dostania się do 3 miejsc: Do Hogwartu, do Narnii i do Panem. Które wybierasz?
Hogwart, głupie pytanie, czy to nie oczywiste :P Kocham czarodziejstwo…Aaaa.. list z Hogwartu jeszcze nie przyszedł ;( Coś się spóźniają…

5. Jaka jest Twoja ulubiona rzecz z dzieciństwa?
Pluszowy królik, którego trzymam nadal na łóżku ^^

6. Jaka jest najbardziej szalona rzecz, jaką zrobiłeś/łaś w swoim życiu?
Haha, lepiej nie powiem… Wolę nie zdradzać, to jest zbyt… dziwne :P

7. Jakie 4 książki zabrałabyś na bezludną wyspę? I dlaczego?
A mogę 13 ? Taka ładna liczba ! Niee ? Gadzina -.- tylko cztery, więc hmm… Percy Jackson pierwsza część, pierwsza część Harrego Pottera, pierwsza część Kręgu Magii i Przygody Robinsona Crusoe… może któraś pomogłaby mi się wydostać, a jak nie to przynajmniej miałabym trzy znakomite lektury ^^

8. Otwórz na stronie 121 najbliżej leżącą Ciebie książkę i napisz pierwsze zdanie z drugiego akapitu.
„-No to zmykaj.” Bardzo fajne nie powiem :P

9. Co skłoniło Cię do tego, że Twój adres bloga jest taki, a nie inny?
Moja powieść się będzie tak nazywać, a ten blog może przy okazji ciągle mi o niej przypominać *.*

10. Jaki gatunek książki najbardziej lubisz, a którego nienawidzisz? Dlaczego?
Fantastyka, wszystko co magiczne jest z reguły meeegaaa ! :D A nienawidzę historycznych książek, dlaczego ? A ja wiem, po prostu nie lubię :D

11. Ujawnij nam swój jeden sekret, którego nie znają bloggowicze.
Haha, sekret :P Nie mam ani białych ani czarnych skarpetek ,wszystkie są kolorowe :P



Pytania od little.decoy7


1. Masz rodzeństwo? Jeśli tak, to ile?
Nie mam :P

2. Kolekcjonujesz coś? Co?
Haha, ksiązki.

3. Jakie są twoje ulubione zespoły?
One direction… to tyle, prawie nie słucham muzyki :D

4. Jakiego gatunku książki najchętniej czytasz?
Mówiłam już :D

5. Z którym autorem chciałabyś przeprowadzić wywiad?
Z Rickiem Riordanem.

6. Co zabrałabyś ze sobą na bezludną wyspę?
Kogoś kto ma dobrą orientację w terenie, bo ja się na brzegu bym już zgubiła :D

7. Na jakim instrumencie najchętniej nauczyłabyś się grać?
Gitarze.

8. Jaki film ostatnio oglądałaś?
Ghost Rider 2

9. Z jakiego przedmiotu najchętniej się uczysz?
Nie uczę się :P  Nie no, a najbardziej lubię matę, bo jest banalna :P

10. Pamiętasz swą największą wpadkę?
Jakoś nie, nie przywiązuję do takich rzeczy wagi :D

11. Ulubiony aktor?
Cage :D


Łaaaa… A się napracowałam :D Trochę tego miałam, haha :D


Nom, a teraz moje pytania:

  1. Czy Twoje biurko jest zawalone tak, że go nie widać?
  2. Co najbardziej lubisz robić w wolnym czasie?
  3. O której rano wstajesz?
  4. Oglądasz anime lub czytasz mangę?
  5. Co uważasz o znajomościach z Internetu?
  6. Lubisz kisiel? Jaki ?
  7. Ulubione ciasto?
  8. Uprawiasz jakiś sport? Jaki?
  9. Jak masz zamiar spędzić wakacje?
  10. Jesteś pedantem czy raczej bałaganiarzem? Czy może ani jednym ani drugim?
  11. Jakiego bohatera książkowego najbardziej chciałbyś uderzyć?


No to tyle… ale nie typuję … dlaczego? Bo za dużo osób już brało udział, nie wiedziałabym kogo. Ale jak ktoś ma ochotę , niech czuje się zaproszony, nawet wymyśliłam pytania :D


Pozdrawiam
Tris *.*





wtorek, 8 maja 2012

Szamanka od umarlaków - Martyna Raduchowska



„Jak pech to Pech”


Ida Brzezińska o niczym innym nie marzy, jak o zwyczajnym życiu. Chce studiować we Wrocławiu, jednak jej plany usilnie próbują pokrzyżować rodzice. Dlaczego? Ponieważ jest ich jedyna córką, która może podtrzymać tradycję. Należy też wspomnieć, że nie jest to byle jaka rodzina: ojciec mag, matka czarownica, babka jasnowidza i ciotka medium. Na dodatek to ciągnie się od pokoleń! Dlatego Ida jest wręcz na starcie stracona, szczególnie że nie opuszcza jej Pech, który tylko czeka aż nadarzy się okazja, by zamienić jej życie w piekło. Gdyby przynajmniej dziewczyna była normalna, o czym starała się przekonać rodziców od samego początku – przez co wpadła w liczne pułapki zastawione na nią, mające na celu wykrycie jej magicznych mocy – to może byłoby lepiej, jednak niestety geny zrobiły swoje i Ida musi użerać się z duchami.

Studentka jedzie do Wrocławia i wbrew oczekiwaniom rodziny, nie jest tam, by szkolić się na medium. Z początku myśli, że wygrała, dopóki nie okazuje się, że jej pokój zamieszkuje wyjątkowy duch – harpia - byłej lokatorki. Wtedy zaczynają się dla niej schody... Jest nawet na uczelni brana za wróżkę! Później zaś zostaje sprowadzona do zrzędliwej i uciążliwej ciotki, która uczy ją jej nowego zawodu. Jak widać przegrała z kretesem i musi jakoś poradzić sobie w strasznym domu, ze studiami i irytującą ciotką Teklą. Oczywiście wszystko byłoby za łatwe, gdyby młoda dziewczyna przy okazji nie wpakowała się w niezwykle niebezpieczną aferę, od której aż czuć czarną magię i czymś o wiele gorszym. Ida dowiaduje się, że medium, które nie chce nim być i nie lubi duchów ma przerąbane Jak widać Ida nie ma Pecha. To Pech ma Idę i tak szybko jej nie opuści.

Ida jest naprawdę sympatyczną główną bohaterką i od razu poczułam z nią pewnego rodzaju więź. Co najważniejsze nie chce swojego daru, najchętniej to by się go pozbyła i wiodła normalne życie. Przez to dość sceptycznie podchodzi do nauki, ale cóż, nie ma wyjścia, Tekla potrafi zmusić człowieka do wielu rzeczy.  Dziewczyna jest jednak w głębi duszy dobra i chce pomóc duchom, które pozna, choć oczywiście pewnie by się do tego nie przyznała. Jest twarda i wytrwała, w końcu nauczyła sobie radzić w życiu po przeprowadzce. Chyba tylko jedna osoba jest w stanie ją zagiąć, a jest nią właśnie Tekla, denerwująca, zrzędliwa, jednak mimo wszystko kochająca swoja krewną, starsza pani. Bohaterowie powieści są barwni i w większości nie są to zwykli ludzie, mamy na przykład przybliżoną sylwetkę Łapacza snów, który jest przedstawiony dość specyficznie, tak jak i Pech, który występuje w książce jako osoba.

Autorka ma świetne pióro i dokładnie opisuje każde wydarzenie. Od początku wciąga czytelnika do świata wiedźm, duchów, ale również i ludzi, obrazując wszystko sumiennie i interesująco. Łatwo jest się zaangażować w losy głównej bohaterki i wraz z nią przeżywać, jej (niechciane) przygody. Akcja nie ma przestojów, a odbiorca ciągle może się cieszyć nowymi sytuacjami, które tylko pogłębiają jego więź ze światem przedstawionym w powieści. Sama fabuła i wątki w niej ukazane mogą zafascynować i sprawić, że czytający nie oderwie się od lektury do samego końca. Narracja jest prowadzona w trzeciej osobie, dzięki czemu nasza wiedza na temat danych wydarzeń, może być większa niż to co zaobserwuje Ida. Lekturę tę czyta się szybko, nie zauważając upływu czasu, gdyż przebywa się akurat gdzie indziej, tam gdzie duchy i magia są na porządku dziennym, choć tylko dla niektórych wtajemniczonych osób.

Chciałam przeczytać „Szamankę od umarlaków” już od dłuższego czasu i miałam co do niej pewne oczekiwania. Na szczęście je spełniła i jestem bardzo zadowolona z tej lektury, gdyż spędziłam z nią sporo czasu i nie uważam go za zmarnowany. Książka jest pełna humoru, który w szczególności wynika ze zirytowania głównej bohaterki sytuacją w jakiej się znalazła. Wszystko w tej powieści ciągle się komplikuje, a Ida się ma chwili wytchnienia i popada w coraz większe tarapaty, co również niekiedy dodaje trochę komizmu. Uważam, że powieść ta jest naprawdę ciekawa i warta uwagi, szczególnie jeżeli lubi się klimaty w jakich jest utrzymana oraz potrzebuje się małej (lub większej) dawki humoru i odpoczynku. Dlatego też utwór ten polecam serdecznie i radzę jak najszybciej zapoznać się z Idą, Teklą i resztą bohaterów, którzy łatwo podbijają wszystkie serca.


- Mamy dla ciebie propozycję nie do odrzucenia…
Już pierwsze słowa łowcy sprawiły, że Pech z radości klasnął w dłonie, a medium pożegnało się z nadzieją na to, że ten przeklęty horror dobiegł wreszcie końca.
Kamyczek zwiastujący lawinę kłopotów i komplikacji łupnął Idę prosto między oczy. A zaraz za nim potoczyły się następne.
Ma się rozumieć coraz większe.
                         

Moja ocena 9,5/10


Tytuł: Szamanka od umarlaków
Autor: Martyna Raduchowska
Ilość stron: 392
Wydawca: Fabryka słów
Data premiery: 2011-06-03

środa, 2 maja 2012

Piosenki dla Pauli - Blue Jeans


„Paula i chłopcy... wielu chłopców”


Siedemnastoletnia Paula postanawia spotkać się z pięć lat od niej starszym dziennikarzem muzycznym Angelem, z którym flirtowała na czacie od jakiegoś czasu. Niestety Angel spóźnia się na umówione spotkanie – nawet nie dziesięć minut czy pół godziny, ale o wiele dłużej. Po godzinie dziewczyna postanawia zaczekać w pobliskiej kawiarni, zamiast czekać na dworze, gdzie przypadkowo poznaje innego przystojnego mężczyznę – Alexa pisarza, który czyta akurat tę samą książkę co ona. Choć rozmawiają tylko przez chwilę, Paula nie może o nim zapomnieć nawet, gdy do kawiarni dociera wreszcie zdyszany Angel. Dziewczyna jest zwyczajną nastolatką, prowadzi normalne życie, ma przyjaciół, zaniepokojonych rodziców i sprawdziany szkolne. Nie wie teraz co zrobić, a w jej sercu panuje zamęt. Musi poradzić sobie ze szkołą, swoimi uczuciami oraz zatroskanymi rodzicami, którzy zaczynają coś podejrzewać…
                         
Szczerze mówiąc od początku nie ciągnęło mnie do tej pozycji, gdyż wydała mi się ona na pierwszy rzut oka po prostu płytka i dziecinna. Okazało się, że bardzo się nie myliłam. Po pierwsze główna bohaterka od razu spotyka dwóch niezwykle przystojnych facetów, którzy się w niej od razu zakochują, co ciekawsze poznaje ich w ciągu jednej godziny! Dwie miłości jednego dnia, nie powiem - nieźle, kto by tak nie chciał. Na dodatek okazuje się, że jej przyjaciel z dzieciństwa - Mario - również szaleje za piękną Paulą. Jakby tego było mało, Angelowi zaczyna się podobać Katia, sławna piosenkarka, z którą przeprowadzał wywiad, zaś Alexowi, jego przyszywana siostra, która wprowadziła się do niego na jakiś czas. Te dziwne i zawiłe uczucia, jak widać nie mają końca, każdy kogoś pociąga, a wszystko ciągle się komplikuje, a ja pytam dlaczego? Żeby wprawić czytelnika w konsternację? Nie wiem.

Bohaterowie również pozostawiają wiele do życzenia. Główna bohaterka (znak charakterystyczny – plecak z atomówkami) jest rozkochaną nastolatką, której głowę zaprzątają chłopcy hojnie obdarzeni urodą. Zamiast skupić się na nauce czy czymkolwiek innym - jej w głowie tylko romanse i to, jak je ukryć przed rodzicami. Angel zaś z jednej strony jest taki idealny, z drugiej zaczyna zarywać do sławnej piosenkarki i okłamywać swoją dziewczynę. Potem jest jeszcze Alex – niespełniony, aczkolwiek kreatywny pisarz, który czuje pociąg do swojej przyszywanej siostry… która zresztą nie jest lepsza i próbuje go uwieść. Trzeba do tego jeszcze dodać zakompleksionego Maria, który popada w głęboką depresję, gdyż nie może znieść myśli o Pauli w ramionach innego. Obrazu tylko dopełniają rodzice, którzy chyba są ślepi i prawie nic nie widzą oraz gromadka przyjaciółek, cieszących się ze wszystkiego i będących na tym samym poziomie dojrzałości co pięciolatki.

Jak można się domyślić fabuła nie jest zbyt rozbudowana i skupia się najbardziej na mieszanych uczuciach Pauli. Autor stylem pisania również nic nie poprawia, gdyż kreuje obraz prosto i lekko i nie powala na kolana swoim językiem. Pisze po prostu przeciętnie, w związku z czym nic nie ratuje jej z beznadziejnej historii. Nie potrafiłam w ogóle wczuć się w tę opowieść i momentami czytanie było dla mnie wręcz udręką. W książce nie ma prawie wcale zwrotów akcji i jest ona do bólu przewidywalna - nic chyba nie jest w stanie zaskoczyć odbiorcy. Na dodatek lektura ciągle irytuje swą banalnością. Denerwowało mnie również  częste przypominanie o „twardej głowie” głównej bohaterki czy też sytuacje, które po prostu wprowadzały w niesmak, jak na przykład scena z kawiarni, gdzie Paula nagle wymyśla, niezwykle „inteligentną” zabawę, w której ona i jej chłopak są cali ubrudzeni jedzeniem.

Od „Piosenek dla Pauli” nie wymagałam za wiele, a tylko beztroskiej lektury. Lecz otrzymałam nudną i nierealistyczną opowieść o zawiłej miłości, która nie miała ani wyczucia, ani smaku, ani niczego – potrafiła tylko zirytować. Mimo że nie byłam za pozytywnie nastawiona do tej pozycji to i tak jestem zawiedziona, gdyż ksiązka ta mi się wcale nie spodobała. Miałam nawet pewne trudności z jej przeczytaniem. Nie wiem do kogo mogłaby ona trafić, gdyż jestem jedynie rok młodsza od głównej bohaterki i wydawać by się mogło, że to do młodzieży w moim wieku skierowany jest ten utwór. Nie wiem, może komuś się spodoba, kto lubi takie irracjonalne i odmóżdżające powieści o pięknej i idealnej miłości, która oczywiście musi się mocno poplątać. Sądzę że może niektórzy przeczytaliby tę pozycję bez trudu, jednak byliby to jedynie niewymagający czytelnicy.


„- Ja chyba śnię. Niech ktoś mnie uszczypnie.
- Aż tak ci z tym źle? Tak bardzo przeszkadza ci, że się w tobie zakochałem?”


Moja ocena 2/10


Tytuł: Piosenki dla Pauli
Autor: Blue Jeans
Ilość stron: 700
Wydawca: Jaguar
Data premiery: 2012-04-18



Książkę otrzymałam od Wydawnictwa Jaguar, za co serdecznie dziękuję ^^

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...