Requiem - Lauren Oliver

„Musisz ranić albo zostaniesz zraniony.”

Wszystko zmierza ku końcowi. Rewolucjoniści wzrastają w siłę, przygotowują się to walki. Natomiast AWD w końcu decyduje się na ataki na Głuszę. Wojna jest bardzo bliska i obie strony o tym wiedzą. Lena, jako członkini ruchu oporu, ma wiele wspólnego z tym konfliktem i nie zamierza siedzieć z założonymi rękoma. Jednak to nie jest jedyne jej zmartwienie, gdyż dziewczyna w tym samym czasie zmaga się ze swoimi uczuciami. Jest rozdarta pomiędzy Aleksem i Julianem, nie wie, co robić, walczy o swoje życie. Porzuciła już przeszłość dawno temu, jest kimś zupełnie innym, a jej myśli z pewnością nie zaprząta już była najlepsza przyjaciółka z czasów szkolnych. Niestety Hana nie może powiedzieć tego samego o sobie. Owszem, została wyleczona, żyje w luksusie, na który wielu nie stać, została sparowana z przyszłym burmistrzem i ma zapewnione dostatnie życie. Wydawać by się mogło, że to wspaniała perspektywa na przyszłość. Lecz to nie jest cała prawda. Z Fredem, swoim narzeczonym, wcale nie jest tak bezpieczna, jak jej się wydawało na początku. Również w jej umyśle ciągle pozostaje stara przyjaźń i poczucie winy. Choć także strach zagnieździł się w jej sercu, strach przed tym, że jej zabieg nie podział. Dziewczyny mają przed sobą jeszcze sporo decyzji, na dodatek nie wiedzą, iż ich drogi niedługo znowu się skrzyżują...

„Nie przestaje mnie zdumiewać, że ludzie są nowi każdego dnia. Że nigdy nie są tacy sami. Trzeba ich ciągle wymyślać. Zresztą oni też muszą ciągle wymyślać samych siebie.”

Łatwo dostrzec zmiany, jakie zaszły w bohaterach. Najważniejsze chyba w Hanie i Lenie, z których perspektywy poznajemy tę historię. Już nie są, jak w pierwszej części, dziewczynami, które myślą o szaleństwach czy też o tym, jak się nie wyróżniać. Już nie są w szkole, nie są razem, przeżyły niejedno. Stały się kobietami. I to silnymi, o tym nie można zapomnieć. Hana, mimo iż wybrała życie według prawa przy boku Freda, nie ma łatwo. Nie poddaje się i widać, iż nie stała się takim zombie, jak reszta społeczeństwa. W Lenie natomiast zaszła diametralna przemiana, gdyż porzuciła ona starą siebie, strachliwą, nieśmiałą i niewychylającą się, która np. uciekłaby, widząc niedźwiedzia. Teraz jest inna, silna, bierze sprawy w swoje ręce i podejmuje ryzyko. Wie, że musi ranić, by sama nie została zraniona. Obie one dostały od życia w kość i właśnie to przeobraziło całkowicie ich charakter. Naturalnie nie tylko je to spotkało. Aleks, który zobaczył, jak Lena jest szczęśliwa z innym, po tym jak on musiał znieść tyle cierpienia... już nie jest sobą. Nie uśmiecha się, jest oschły, oziębły. Także Julian przystosowuje się do życia w dziczy. Ogólna kreacja bohaterów jest, jak dla mnie, wspaniała. Sylwetki postaci są wyraźnie zarysowane, ich przeszłość ma oddanie w teraźniejszości. Są realistyczne i naturalne, wnoszą wiele emocji.

Jak już wspominałam, książka napisana jest z dwóch perspektyw: Hany i Leny. Autorka nadal pisze w narracji pierwszoosobowej i trochę trudno było mi tak balansować pomiędzy tymi dwiema postaciami, mimo ich różnic. Pierwsze zdania każdego rozdziału trochę wybijały mnie z rytmu, musiałam się przyzwyczajać. Niemniej jednak takie przedstawienie historii było ciekawym zabiegiem. W ten sposób Lauren Oliver zestawiła ze sobą dwie rzeczywistości: Głuszę, świat uczuć i emocji, gdzie ludzie byli wolni, mieli prawo kochać, oraz świat oddzielony od tego grubym murem, w którym społeczeństwo poddawane było zabiegowi, uleczającemu ze wszelkich uczuć, gdzie miłość uznawana była za chorobę. Autorka świetnie to wszystko przedstawiła, a ten kontrast pokazał czytelnikowi jeszcze bardziej, jak wyglądała sytuacja w tych realiach. Na dodatek mieliśmy szansę poznać dwa punkty widzenia, co również było dobrym zagraniem. Także plastyczny styl pisania autorki wzmagał chęć czytania lektury. Pani Oliver tak mnie zaciekawiła, że nie mogłam oderwać się od tej pozycji i praktycznie ją połknęłam.

„Może jednak szczęście wcale nie tkwi w wyborze. Może leży ono w iluzji, w udawaniu, że gdziekolwiek skończyliśmy, tam właśnie chcieliśmy być przez cały czas.”

Sama fabuła powieści potrafi podołać oczekiwaniom. Jedynie na początku jest spokojniej, można się trochę nudzić, lecz niedługo potem czytelnik zostaje wciągnięty do świata wykreowanego przez autorkę. Zauważyłam, iż akcja idzie ciągle tym samym rytmem, cały czas coś się dzieje, owszem, ale nie jesteśmy zalewani falą wydarzeń. Niemniej jednak to się zmienia jakieś kilkadziesiąt stron przed końcem. Nagle akcja niewyobrażalnie przyspiesza, co okazało się być dla mnie niemałym zaskoczeniem. Zostajemy wyrwani z rytmu, nie wiadomo kiedy wszystko się zaczyna i kończy. Możliwe, że w ten sposób lepiej została ukazana sytuacja Leny, która również nie spodziewała się, iż z dnia na dzień nagle wszystko się zmieni, po rutynie jej życia. Osobiście nie przeszkadzało mi to, a jedynie zdziwiło, sprawiło, że trudniej było mi pożegnać się z tą pozycją. W ten sposób dochodzę również do jeszcze jednego ważnego aspektu, mianowicie do zakończenia. Nie wyjaśniało ono za wiele, tak naprawdę wszystko pozostało jedną wielką niewiadomą. Brakowało mi czegoś w rodzaju epilogu, który wyjaśniałby sprawę. A tu nic, wszystko szybko się zaczęło, szybko skończyło, choć to dopiero nowy początek. Tak naprawdę pozostaje tu otwarta furtka, choć historia jest już zakończona, co wydało mi się dość dziwne. Taki brak swoistego zakończenia trochę mi doskwierał.

„Requiem” miało być finałem tej trylogii, a tak naprawdę nic do końca nie zamknęło. I mimo iż samo zakończenie mi się podobało, to te niedopowiedzenia trochę mnie drażniły. Ponadto jest jeszcze jedna rzecz, która mi się nie spodobała, lecz nie będę się o niej dużo rozpisywać. Był nią trójkąt miłosny. Lena, Alex i Julian... tak, relacje między tą trójką były skomplikowane. Bardzo nie lubię, gdy sprawy przyjmują taki obrót i to był, jak dla mnie, największy minus tej powieści. Szczególnie że w tej historii, jak na ironię, było najmniej uczuć, najmniej miłości. Lena z nikim nie była już tak blisko, odpychała Juliana, zaś Alex oddalał się od niej. Miała rozterki... to nie za bardzo pasowało mi do tej lektury. Aczkolwiek poza tym uważam, że książka ta jest dobra i warto ją przeczytać. Jest realnie przedstawiona i wciągająca, choć niestety stoi już o poziom niżej od pierwszego tomu. Polecam ją naturalnie wszystkim, którzy czytali dwie poprzednie części, w końcu nie należy tak urywać serii, na dodatek warto zapoznać się z dalszymi losami postaci. Tych, którzy jeszcze nie czytali nawet „Delirium”, zachęcam do nadrobienia tych zaległości. Cała seria, mimo iż przejawia charakter spadkowy, jest godna polecenia i nie powinno się przejść obok niej obojętnie.

„Tu jednak nie chodzi o wiedzę, ale po prostu o to, by iść na przód. Wyleczeni chcą wiedzieć. My zaś wybraliśmy wiarę.”

Moja ocena 7/10

Tytuł: Requiem

Autor: Lauren Oliver

Ilość stron: 393

Wydawca: Otwarte

Data premiery: 2013-03-20

O autorce:

Ukończyła filozofię i literaturę na uniwersytecie w Chicago, potem przeprowadziła się do Nowego Jorku. Mieszka na Brooklynie, pisze wszędzie, ciągle i na wszystkim: i na notebooku, i na serwetkach. Poza tym uwielbia gotować, jest uzależniona od kawy i dodaje keczup do wszystkiego, nawet do kanapek z pomidorem. Jej literacki debiut „7 razy dziś” stał się międzynarodowym bestsellerem i został przetłumaczony na 21 języków.

I jeszcze taki cytacik <3

„- Oko za oko.

- I cały świat oślepnie – dodaje cicho Coral.”

 Książkę otrzymałam od Wydawnictwa Otwarte, za co serdecznie dziękuję ^^