Clannad - animcowo #6

Kilka osób już prosiło, więc oto moja opinia o Clannadzie ^^ 

Fabuła 8/10

Grafika 8/10

Muzyka 7/10

Postaci 9/10

Ogólne wrażenie 8/10

Tomoya Okazaki nienawidzi swojego miasta, przez które wracają niechciane wspomnienia. Również jego monotonia życia daje mu w kość. Jego matka zginęła w wypadku, gdy był mały, a ojciec popadł w alkoholizm i zwraca się do syna, jak do obcej osoby. Okazaki ma dość, jego nastawienie do życia jest negatywne, ciągle spóźnia się do szkoły, opuszcza lekcje, mało czasu spędza w domu... Jednak wszystko się zmienia, kiedy spotyka Nagisę Furukawę. Dziewczyna kocha szkołę, jest pozytywnie nastawiona i to mimo tego, że wszyscy jej znajomi opuścili już mury tego budynku, a ona musiała powtarzać klasę ze względu na to, że w poprzednim roku zmorzyła ją choroba i opuściła zbyt wiele zajęć. Oboje są raczej wyobcowani i nie wiadomo z jakiego powodu Okazaki postanawia pomóc nowo poznanej znajomej. A ma ona swoje małe marzenie, by przywrócić klub teatralny. I właśnie tak wszystko się zaczyna...

Tomoya ma powody by patrzeć na swoje życie nieprzychylnym okiem. Szczególnie od kiedy nie może oddawać się swojej pasji przez kontuzję ramienia. Na szczęście, jak się okazuje, nie jest on jakimś zgorzkniałym nastolatkiem, a naprawdę miłym chłopakiem. Co prawda, potrafi ranić, gdyż jest szczery do bólu i nie skąpi niekiedy okrutnej prawdy. Ponadto bohater ten, mimo iż sympatyczny, pragnący pomóc innym, uwielbia też kpić i wkręcać swojego przyjaciela Sunoharę (i naturalnie nie tylko jego). Wymyśla niestworzone historie, które sprzedaje komuś bez zająknięcia, a co najlepsze mówi to tak naturalnie i z takim przekonaniem, że dopóki nie wyjawi prawdy, inni to kupują. Jego postać może wydać się dziwna, zwłaszcza przez te jego żarty i docinki, które nieraz mogą wydać się okrutne, niemniej jednak postać ta zyskała bardzo łatwo moją sympatię, właśnie dlatego że nie odznaczała się jakąś nieporadnością i samą empatią oraz nie była ideałem. Okazaki jest katalizatorem, który sprawia, że wszystkie wydarzenia nabierają tempa i w ogóle się kształtują, lecz to nie jego historia jest nam najlepiej przybliżona, a bohaterek, które w międzyczasie poznajemy.

Zacząć można od Nagisy, która jest uroczą dziewczyną, lecz jej brak pewności siebie nie pomaga. Jedynie dzięki znajomości z Okazakim zaczyna otwierać się na świat. Kolejna może być przewodnicząca klasy głównego bohatera, która jest nieśmiała, spokojna i sympatyczna oraz jej siostra - wulkan energii, dziewczyna agresywna, gotowa stawić czoło każdemu i wszystkiemu, nie bojąca się nawet stosować przemocy. Będąc już przy przemocy nie można zapomnieć o Tomoyo, nowej pięknej uczennicy, która znana była ze swej niezwykłej siły i chęci wymierzania sprawiedliwości... jej zdolności tak na marginesie można zakwalifikować do szufladki z napisem 'potwór'. Lecz chcąc przyjrzeć się mniej wybuchowym osobom, a równie zabójczym, można zastanowić się nad Kotomi, cichej dziewczynie, która nie chodzi na lekcje, uczy się w bibliotece i w ogóle nie ma kontaktu z ludźmi... jednak co jest jej tajną bronią, przez którą staje się niebezpieczna? Otóż jej gra na skrzypcach, która potrafi chyba ogłuszać i zatrważa, przemawiającym przez nań beztalenciem. Zbliżając się ku końcowi, warto wspomnieć o Fuko, przeuroczej osóbce, którą pokochałam całym sercem, a która to była dość specyficzną postacią. Uśmiechnięta, kochająca rozgwiazdy... ale też skrywająca ciekawą tajemnicę. Jej historia jest niezwykle ciekawa, muszę to przyznać. No i na koniec wśród dziewcząt pojawi się również chłopiec, Sunohara, przyjaciel Okazakiego. Jest on łatwowierny, podatny na wpływ kobiecych kształtów na jego psychikę, wybuchowy i trochę ciamajdowaty, niemniej jednak potrafi się zachować, gdy trzeba... rzadko bo rzadko, ale zdarza mu się.

Wymieniłam tutaj bohaterów najważniejszych, a i tak musiałam pominąć pełnych energii, ekscentrycznych rodziców Furukawy. Są inne postacie, jak siostra Sunohary, dyrektorka internatu czy dziewczyna od nieużywanego pokoju biblioteki. Te postacie też się pojawiają kilka razy, lecz nie są już tak rozbudowane i nie mają swoich osobnych historii, mimo że i tak zwracają uwagę. Uważam, że bohaterowie to niewątpliwie zaleta tej serii, gdyż są oni zróżnicowani, łatwo ich polubić i nie są płytcy. Na dodatek trochę zagłębiamy się w ich osobowość. Na tym polu jestem bardzo zadowolona z tej produkcji.

Postacie, co mi się podobało, nie pojawiają się raz i nagle znikają, a cały czas do nas powracają, nawet kiedy już rozwiążemy ich sprawę. Fabuła ogólnie jest całkiem ciekawa i wciągająca, cały czas skupia się na klubie teatralnym Nagisy, w którym pomaga coraz więcej osób, lecz w tym samym czasie poznajemy osobne historie innych postaci, dzięki czemu opowieść staje się bardziej autentyczna, emocjonalna i interesująca. W większości opowieść skupia się na życiu szkolnym rosnącej grupki znajomych, ich przygodach, zmaganiach, rozmowach, niemniej jednak to nie wszystko, gdyż obok pojawia się wątek innego świata. Świata zamieszkanego przez jedną samotną dziewczyną, świata, który już się skończył. Tomoya zna go, ponieważ pojawia się w jego snach. Ponadto dochodzi sprawa, lecących do nieba światełek. Ten akcent nadnaturalny nie był w tej serii zbytnio rozbudowany, zaś idea tej innej rzeczywistości skrócona, niekiedy wspominana i ciekawie pojawiająca się dodatkowo w jednym momencie, związanym akurat z Nagisą. Ten element był bardzo ważny dla tej produkcji, bo dodawał nastrojowości, wprowadzał jakąś tajemnicę i rozbudowywał tę historię.

Serię tę można podciągnąć pod kilka kategorii i pokazuje to też zróżnicowanie tej historii. Mamy tutaj wątek romantyczny i to dość rozbudowany, który mile mnie zaskoczył, nie będąc całkiem banalnym, wybierającym najbardziej absurdalne rozwiązanie. Był normalny i akurat to mi się spodobało. Nie można zapomnieć też o aspektach dramatu, przyznam, że było kilka momentów, które wycisnęły z moich oczu łzy. Wzruszające chwile były bardzo ważne dla tej serii, przeżywałam je i one pomogły mi wgłębić się w postaci, ich sytuacje, w cały ten świat. Nie można również zapomnieć, iż wszystko pozostaje jednocześnie komedią szkolną i w większości opowiada o zwykłym życiu nastolatków. Często kpiny i opowieści dziwnej treści głównego bohatera doprowadzały do gromkiego śmiechu, również komizm sytuacyjny odgrywał tu niemałą rolę. To wszystko w połączeniu z nutką nadnaturalności, wprowadzeniem tych światełek, które związane są z Okazakim, innej rzeczywistości, historii samotnej dziewczyny, żyjącej z jedynym przyjacielem złożonym, co tu dużo mówić, ze śmieci, nadawało specyficzny, niepowtarzalny klimat tej historii.

Kolejnym ważnym elementem jest grafika, która prezentuje się bardzo dobrze. Bohaterki tego anime są dopracowane i cieszą oko, także postaciom męskim nie mam wiele do zarzucenia. Tła i otoczenie są zrobione świetnie, zaś przebijanie się cieni przez drzewa liści i ogólne cieniowanie dają niezły efekt. Krajobrazy są również dobrze wykonane, a kreska wydaje się być dopracowana. Kolorystyka jest raczej ciepła, wszystko świetnie ze sobą współgra i wygląda niezwykle sympatycznie. Nie można też zapomnieć o kadrach poświęconych temu drugiemu światu, które to najbardziej mnie urzekły i były wprost wyśmienite. Bardziej stonowane barwy dodawały autentyczności i nostalgicznego obrazu rzeczywistości, zdawał się on dzięki temu całkiem realistyczny.

Muzyka też przypadła mi do gustu. Zacząć można od openingu Megumeru, który jest bardzo udany i łączy w sobie kilka różnych efektów. Sam początek wydawał mi się raczej smutny, ale potem wręcz czuć od niego pozytywną energię. Wspomnieć też można o endingu, który niezwykle mnie zaskoczył. Piosenka o rodzinie klusek... no, tego się nie spodziewałam. Na początku wydał mi się on infantylny, jednak szybko się przyzwyczaiłam i stwierdziłam, że nawet pasował do tej serii, nadając mu taki radośniejszy nastrój. Cała ścieżka dźwiękowa pasuje do tej produkcji, nie przeważają w niej utwory nastrojowe czy smutniejsze, co podkreśla tę lekkość i komediowość wielu scen. Muzyka jest więc dobrze dobrana, uwypukla poszczególne cechy we właściwych momentach i pomaga budować odpowiedni klimat.

Clannad jest serią, która mnie pozytywnie zaskoczyła, choć na początku nie wiedziałam, czego się po niej spodziewać. Niektóre omawiane problemy były trochę banalne, niemniej jednak i te poważniejsze były poruszone. Jak wspominałam, najbardziej podobała mi się historia Fuko, była po prostu magiczna i jak dla mnie wzruszająca. Cieszę się, że natrafiłam na tę serię i postanowiłam ją obejrzeć, gdyż spędziłam z nią naprawdę miłe chwile. Z pewnością zapoznam się również z drugim sezonem, ponieważ jestem ciekawa wyjaśnienia tych wątków nadnaturalnych, które ponoć mają być tam bardziej przybliżone. Produkcję tę polecam, osobom szukającym ciekawych komedii szkolnych, szczególnie tych z wątkami pasującymi do dramatu jak i nutką tajemnicy. Naturalnie nie tylko im, sądzę, że seria ta może przypaść do gustu osobom, które są nawet wgłębione tylko w jeden z tych gatunków, a nie przeszkadzają im komediowe sceny. Warto to obejrzeć, serdecznie polecam!

Rodzaj serii: seria TV

Rok wydania: 2007

Czas trwania: 23x25 min

Gatunki: Komedia, Dramat, Szkolne, Romans, Nadnaturalne

Studio: Kyoto Animation

Autor: Key/Visual Arts

Projekt: Itaru Hinoue, Kazumi Ikeda

Reżyser: Tatsuya Ishihara

Scenariusz: Fumihiko Shimo

Muzyka: Jun Maeda, Magome Togoshi, Shinji Orito