Toradora! - animcowo #3

Fabuła 8/10

Grafika 8/10

Muzyka 7/10

Postaci 10/10

Ogólne wrażenie 8/10

Historia anime Toradora! startuje wraz z początkiem roku szkolnego. Ryuuji Takasu jest jednym z uczniów i nie cieszy się za bardzo z tego, że znowu zmieniają mu klasę. Będzie musiał wyjaśniać wszystkie nieporozumienia po raz kolejny. A w czym tkwi problem? Otóż bohater ten odziedziczył po ojcu specyficzny wygląd twarzy. Jego spojrzenie zwyczajnie budzi grozę w rówieśnikach, a on nawet zanim się odezwie, jest już sam. Wszyscy uciekają przed nim, jak przed jakimś przestępcą. Niemniej w tym roku mu się poszczęściło i trafił do tej samej klasy co Yuusaku Kitamura, vice przewodniczący szkoły, będący jego najlepszym przyjacielem. Jak się okazuje nie jest on jedyną znajomą twarzą Takasu. Dochodzi również Minori Kushieda, bardzo energiczna nastolatka, w której się on podkochuje już od dłuższego czasu.

Można by pomyśleć, że wszystko wspaniale się układa. Niemniej to jeszcze nie wszystkie ważne osoby, które napotka na swej drodze Takasu. Przez przypadek wpada na korytarzu na Aisakę Taigę, uważaną za najniebezpieczniejszą osobę w szkole. Mimo swego niskiego wzrostu sieje postrach i aż trudno było sobie wyobrazić, że dwie tak przerażające osoby zostaną przydzielone do jednej klasy. Aczkolwiek jak widać los spłatał im figla. I to nie tak małego, gdyż kolejnym dziwnym przypadkiem, jest pomylenie toreb przez Taigę, która nieumyślnie wsadza list miłosny do tej należącej do Ryuuji'ego. Żeby go odzyskać wpada niezapowiedziana do jego domu, chce go bić, aż w końcu odzyskuje to, co do niej należało. Niemniej wtedy Takasu, co zrozumiałe, dowiaduje się o miłości Taigi do Kitamury, natomiast sama Aisaka o jego zauroczeniu Minorin. Między tą dwójką zawiązuje się sojusz, mają zamiar okazać sobie wsparcie i pomoc w zdobyciu odwzajemnionego uczucia. Oczywiście nie obędzie się bez przeszkód i dość specyficznych sytuacji...

Opis ten nie wydawałby mi się całkiem pełny, dopóki nie przedstawiłabym postaci. Oczywiście na początek pojawia się Ryuuji, który odstrasza wszystkich swym spojrzeniem i bardzo się z tego powodu denerwuje. Niemniej po bliższym poznaniu okazuje się sympatycznym chłopcem z manią sprzątania i smykałką do gotowania. Taka trochę kura domowa, która już na początku zaczęła przygotowywać posiłki nie tylko dla siebie, ale i nowej znajomej Aisaki. Następna jest właśnie Taiga, zupełnie niepodobna do tego bohatera. Wydaje się być rozpieszczona, gwałtowna, nerwowa, trochę niezdarną postacią, ale jak chce, to potrafi być nawet słodka. Właśnie przez jej gwałtowny charakter, jak i drobną budowę otrzymała przydomek Tenori Tiger (kieszonkowy tygrys). Jej najlepsza przyjaciółka Minorin jest zaś dziewczyną pełną energii, ciągle radosną. Wiele pracuje, jest w klupie sportowym i cieszy się życiem. Nie można też zapomnieć o Kitamrze, zorganizowanym i dobrym przyjacielu. Po jakimś czasie do tego grona dołącza również Ami - rozkapryszona modelka. Trzeba jednak zwrócić uwagę, że żadnego z tych bohaterów nie można sądzić po samych pozorach. Mimo iż wydają się oni dość zwyczajni, to tacy się nie okazują.

Właśnie postacie są największym atutem tej serii. Przedstawiłam je jedynie powierzchownie, tak jak widzą je niektórzy. Aczkolwiek pod każdą z ich postaw i zachować coś się kryje. Sama Taiga jest bogata i mieszka w wielkim apartamencie, w którego pomieszczeniach widać pustkę. Już samo to coś mówi. Każdy z bohaterów ma swoją historię, sekrety, słabości czy zainteresowania. Na dodatek widać, jak wraz z kolejnymi odcinkami postacie te się zmieniają. Nie są to jakieś drastyczne przeobrażenia, a jedynie zachodzące stopniowo, początkowo subtelne przemiany. Jestem pod wrażeniem tego, jak wszystkie osobowości zostały dopracowane. Dzięki temu charaktery wyglądały jak najbardziej realnie, można było się z nimi utożsamić, zobaczyć w nich osobę podobną do siebie samego.

Będąc przy bohaterach, wspomnę o pewnym skojarzeniu, które pojawiło się w mojej głowie, gdy tylko zaczęłam tę serię. Otóż Aisaka Taiga przypominała mi do złudzenia Louise Valliere z innej lubianej przeze mnie komedii romantycznej o tytule Zero no Tsukaima. Obie na początku wydały mi się despotyczne, silne i wybuchowe. Na dodatek sam wygląd, czyli drobna budowa, niski wzrost, a nawet podobna twarz i fryzura, sprawiały, że początkowo widząc Taigę myślałam o różowowłosej czarodziejce. Również ta sama osoba podkładająca głos, wzmagała to odczucie. A dlaczego o tym piszę? Ponieważ, mimo iż ZnT jest lżejszą serią i o wiele bardziej nastawianą na czystą rozrywkę, to ma z tą trochę wspólnego. Dlatego uważam, że jeżeli zna się jedną z nich, warto też zainteresować się tą drugą. Naturalnie zdaję sobie sprawę z drastycznych różnic, jak i tego, iż nawet wcześniej wymienione bohaterki w głębi bardzo się różnią, niemniej widzę wyraźne podobieństwo między tymi dwiema produkcjami.

Następnym elementem jest fabuła, która już tak nie zabłysła jak postacie. Opowiada ona o zwyczajnym życiu, codzienności, normalności szkolnej. Nic nadzwyczajnego. Zero magii, kosmitów i dziwnych innych stworków, a jedynie zwykli i może trochę osobliwi ludzie. Aczkolwiek działało to nawet na korzyść serii, gdyż podkreślało autentyczność bohaterów. Akcja toczyła się, jak to często bywa, swoim rytmem, a przyspieszała dopiero na samym końcu. Pod względem fabularnym produkcja okazała się zwyczajna, a jednak nadal bardzo dobra, opowiadana historia jest ciekawa, potrafi wciągnąć, a na dodatek może skłonić widza do myślenia.

Początkowo seria skupiała się na wątkach komediowych, które zaczęły być powoli wypierane przez te bardziej romantyczne. Osobiście jestem zwolenniczką dobrego humoru i sama nie wiem co tu powiedzieć poza tym, że historia potrafi bawić, mimo że nie stawia za bardzo na fanserwis. Wielkim plusem było dla mnie to, że autorzy oszczędzili nam wielu scen z ukazaniem kobiecych kształtów, zbliżeń biustu czy majtek i tym podobnych, pomimo iż wokół głównego bohatera zaczęło się zbierać kilka zainteresowanych nim kandydatek. Przez chwilę obawiałam się, że tak to się skończy, na szczęście jednak moje przypuszczenia były niesłuszne.

Jedynym co mnie zawiodło i sprawiło, że oceniłam tę serię trochę niżej, było zakończenie. Choć zawiodło jest może złym określeniem. Nawet mi się podobało, niektórym natomiast może wydać się satysfakcjonujące. Niemniej gdy tylko zabierałam się za tę serię, nawet bez znajomości opisu (po obejrzeniu jedynie pierwszego odcinka), domyśliłam się, iż tak potoczą się losy bohaterów. Lecz na początku odrzuciłam to rozwiązanie, bo wydało mi się nazbyt oczywiste... najwyraźniej jestem jednak samotna w swym toku myślenia. Ogólnie pewnie nie powinno być to uważane za minus, szczególnie, że wszystko zrealizowane jest należycie. Na dodatek reszta wydarzeń jest właśnie zaskakująca, a przez to jeszcze bardziej interesująca. Aczkolwiek właśnie to zakończenie kładzie mi jakiś cień na całą serię. Świadomość, że wszystko od początku do tego zmierzało, nie do końca mnie satysfakcjonuje.

Grafika natomiast jest bardzo dobra. Projekt postaci jest świetny, zachowane pozostają proporcje, zauważa się również dbałość o szczegóły. Kreska jest zwyczajnie ładna i nie można odmówić jej uroku. Pasuje do przedstawionych postaci i sytuacji. Na dodatek mowa ciała również jest bardzo widoczna i pomocna w przedstawieniu poszczególnych wydarzeń. To, plus mimika twarzy i słowa tworzą całość komunikatu, tak jak w prawdziwym życiu. Nic nie jest pominięte. Jak widać, nawet na tym polu postawione zostało na realizm. Jedynie można się przyczepić do niektórych scen, które wyglądały na niedopracowane czy też zrobione w pośpiechu, niemniej nie były one tak ważne i nie rzucały się w oczy.

Na koniec jeszcze warto powiedzieć o muzyce, która okazała się miła dla ucha. Była przyjemna, openiningi i endingi przypadły mi do gustu, ponieważ są wesołe, pełne energii i ciepła, tak samo jak ta seria. Świetnie oddają klimat tej produkcji i osobiście mogę ich ciągle słuchać. Poza tym muzyka jest dobrze dobrana, pasuje do poszczególnych scen i nie wyróżnia się zanadto, wprowadzając odpowiedni nastrój oraz podkreślając to co się dzieje.

Toradorę! osobiście oceniam wysoko. Szczerze, było to moje drugie podejście do tej serii, bo z niewiadomych i już zapomnianych względów, odrzucił mnie kiedyś pierwszy odcinek. Teraz natomiast anime bardzo mi się spodobało i wciągnęło. Co ważne, potrafiło mnie i rozbawić, i nawet momentami wzruszyć. Uważam, iż naprawdę warto poznać tych wspaniałych bohaterów, zagłębić się w ich osobowość, przeżyć wraz z nimi różne sytuacje szkolne i może nawet coś z tego wynieść. Ta historia jest o przyjaźni, miłości, problemach nie tylko szkolnych, ale i rodzinnych. O wszystkim tym, co spotyka i nas, zwykłych śmiertelników w naszym świecie. Ten świetnie oddany realizm połączony z urokiem produkcji, robi więcej niż przyzwoite wrażenie. Polecam tę serię nie tylko fanom komedii i historii miłosnych, gdyż uważam, że każdy fan anime powinien dać jej szansę, przynajmniej spróbować. Wierzę, że się nie zawiedzie, dlatego też serdecznie zachęcam do przeżycia przygód tych nietuzinkowych bohaterów.

Rodzaj serii: seria TV

Rok wydania: 2008

Czas trwania: 25x24 min

Gatunki: Komedia, Romans, Okruchy życia

Studio: J.C.STAFF

Autor: Yuyuko Takemiya

Projekt: Masayoshi Tanaka, Yasu

Reżyser: Tatsuyuki Nagai

Scenariusz: Mari Okada

Muzyka: Yukari Hashimoto