Anna Ventura. Przeznaczenie - Agnieszka Kiełbus

„Ucieczka z deszczu pod rynnę”

W nieszczęśliwym wypadku Anna traci rodziców i od tego czasu opiekuje się nią humorzasta ciotka. Nastolatka mieszka we wspaniałym, bogatym domu, niemniej ciocia Jolanta nie daje jej zapomnieć, że jest zwykłą nic nie wartą sierotą. Krewna wręcz ją wykorzystuje, a jej wychowanka często chodzi głodna. W końcu Ania postawia od niej uciec. Przez przypadek, biegnąc prze las, jak Alicja w krainie czarów wpada do dziury i trafia do świata pełnego magii. Tam już nie ma nowoczesnych technologii, za to można spotkać tam istoty, takie jak wampiry, magowie, kotołaki. Parszywe szczęście nie opuszcza dziewczyny, jej jedynym towarzyszem jest kot, a niedługo po niefortunnym przeniesieniu się do tego innego wymiaru, zostaje napadnięta przez wampira. Ledwo unika śmierci, po czym poznaje Cedrika, młodzieńca przystojnego, który jej pomoże. Między nimi wytworzy się więź, Ania w końcu poczuje się szczęśliwa. Wydaje jej się, iż wszystko zaczyna się jakoś układać, lecz to tylko złudne myślenie, bowiem zaczyna się jej przemiana. To dopiero początek jej przygody, los jaki ją czeka, nie należy do wymarzonych.

Postacie są raczej słabą stroną tej powieści. Główna bohaterka początkowo jest jakby wystraszona, nijaka, wydała się taką sierotką, która nic nie osiągnie. Dopiero w pewnym momencie zmieniła się praktycznie nie do poznania, było to dość dziwne, niemniej pozytywne. Stała się dziewczyną z charakterkiem, potrafiła odpyskować, miała zero orientacji w terenie... niemniej pozostawała nawet sympatyczną osobą. Nadal jednak czasami denerwowała swoimi narzekaniami i rozwodzeniem się nad pewnymi sprawami, na szczęście nie za często. Pozostałe postacie są trochę zbyt blade, tworzą tło, nawet Cedrik, do którego coś czuje, nie jest zbyt wyraźnie zarysowany. Jeszcze najłatwiejsza do zapamiętania pozostaje Gwen, ponieważ jest w niej jakaś niewyjaśniona pozytywna energia, której innym brakowało. Ciekawą postacią okazał się też jej brat, który niezwykle działał na nerwy Ani. Nie można nie wspomnieć tu również o Lucky'm, kocie, który na długi czas znika, niemniej jak już jest, okazuje się dobrym towarzyszem, którego nie sposób nie polubić.

Warto również wspomnieć o relacjach między bohaterami, które wydały mi się nienaturalne. Sam wątek miłosny wziął się znikąd, na jednej stronie wszystko się układa, na następnej nic się nie dzieje (co więcej chłopak jej nienawidzi, bo w końcu pała tym zimnym uczuciem do wszystkich wampirów!), zaś potem już nagle jest wielka miłość! Jest to zwyczajnie bezsensowne i lekko irytujące. Nie wiadomo skąd się to uczucie wzięło, po prostu jest i koniec, dziewczyna od pierwszego wejrzenia uwielbia swego wybranka i nie może bez niego żyć. Wpływa to na jej nieracjonalną postawę, nastolatka wkurza się od razu jak tylko widzi, że inny chłopiec chce do niej się zbliżyć. Na dodatek ma tez przyjaciółkę w tym świecie, co do której jest podejrzliwa i nieufna, okrzyczy ją tez bez powodu na podstawie jakiś swoich wynaturzonych domysłów. Wszystkie te relacje wydawały się płytkie i nie działały zbytnio na korzyść tej lektury.

Następnie fabuła. Po przeczytaniu opisu miałam pewne obawy, niemniej i tak zapatrywałam się na książkę pozytywnie. Wampiry są tematem, który niektórym bokami wychodzi i nie mogą go już zdzierżyć, jednak nadal może powstać coś nowego i ciekawego o nich. Sama historia jest całkiem ciekawa, lecz odniosłam wrażenie, iż autorka skupia się nie na tym, na czym powinna. Poświęcała za dużo czasu na sprawy o małym znaczeniu, zaś te o dużej wadze opisywała pobieżnie. Niestety na początku opowieść też zwyczajnie nudzi. To co działo się przed trafieniem do innego wymiaru i jeszcze trochę po tym nie było jakoś szczególnie fascynujące. Również na początku powieści nie umiałam przywyknąć do stylu pisania autorki, wydawał mi się wymuszony i bez uczuć. Narracja jest prowadzona trzecioosobowo, a my jesteśmy tylko postronnymi obserwatorami, przez co trudniej było się zbliżyć do bohaterów w tej sytuacji. Jednak na szczęśćie im dalej tym lepiej! Akcja się rozkręca i zaczyna absorbować czytelnika, natomiast autorka pisze językiem plastycznym, zgrabnie opisując zaistniałe sytuacje.

Jak widać skupiłam się przede wszystkim na minusach powieści, gdyż trzeba je sobie uświadomić przed sięgnięciem po tę pozycję. Lecz jak na końcu nadmieniłam, po trudnym początku zaczyna się polepszać. Muszę przyznać, że ostatecznie książka mnie wciągnęła i pochłonęłam ją niezwykle szybko, mimo iż nie jest to całkiem krótka lektura. Do postaci jakoś szczególnie się nie przywiązałam, lecz jestem ciekawa ich dalszych losów oraz mam nadzieję, iż kolejny tom mnie nie zawiedzie. Pozytywem jest humor w tej powieści, szczególnie ten wynikający z faktu, że w świecie, w którym znalazła się bohaterka nie znano urządzeń o których mówiła, ani języka, czy raczej poszczególnych potocznych słów, jakimi się posługiwała. Również jeden bohater (którego nie lubiła Ania) sprawiał, że można było się szczerze uśmiechnąć. W ogólnym rozrachunku widać, iż nie jest to ambitna ani wspaniała książka, lecz zwykły przerywnik między innymi historiami. Polecam tę powieść nastoletnim dziewczynom, które szukają takiej lekkiej lektury.

„- O rany! - zawołała wstrząśnięta, gdy w jej głowie ukazała się trasa, którą powinna iść. - Mam w głowie GPS! - krzyknęła zaskoczona.

- Co masz w głowie? - zdziwił się. - Jaki pies?”

Moja ocena 6/10

 

Tytuł: Anna Ventura. Przeznaczenie

Autor: Agnieszka Kiełbus

Ilość stron: 456

Wydawca: Novae Res

Data premiery: 2012-08-20

O autorce:

Uwielbia czas spędzany z rodziną i przyjaciółmi, podróże (dalekie i bliskie), dobrą książkę, pyszne jedzenie i mnóstwo innych rzeczy. Z wykształcenia jest muzykiem-instrumentalistą z dyplomem magistra ekonomii, w praktyce - niespokojnym duchem. 

Recenzja napisana dla portalu a-g-w.info