Jestem numerem cztery

Tytuł: Jestem numerem cztery

Reżyser: D.J. Caruso

Obsada: Jake Abel, Timothy Olyphant, Alex Pettyfer, Diana Agron, Teresa Palmer

Czas trwania: 109 min. 

John Smith to pozornie zwyczajny młody mieszkaniec jednego z miasteczek w USA. W rzeczywistości jest jednak uciekinierem z pogrążonej w wojnie planety Lorien, który na Ziemi szuka schronienia. Trafia do cichego miasteczka w Ohio. Tu spotyka Sarę Hart, dziewczynę miejscowej gwiazdy footballu. Rodzi się między nimi uczucie. Wkrótce jednak John i jego szkolna miłość znajdą się w śmiertelnym niebezpieczeństwie. Okazuje się, że John jest jednym z dziewięciu uciekinierów z tajemniczej, unicestwionej planety, ściganych przez bezlitosnego wroga. Numer Jeden, Dwa i Trzy już nie żyją. Teraz kolej na Numer Cztery. By ocalić skórę, John będzie musiał użyć swych niezwykłych mocy i zjednoczyć siły z pozostałymi zbiegami.

 

Szczerze mówiąc, nie wiedziałam czego spodziewać się po tym filmie. Recenzje innych także nie pomogły, gdyż były osoby mówiące, że to gniot i osoby, które uważają, że jest świetny. Przez to musiałam przekonać się sama co takiego ma lub nie ma w sobie to widowisko. Wydawać by się mogło, że kolejny film o dzieciakach z innej planety czy ukrytymi mocami będzie oklepany. Muszę przyznać, że arcydziełem nie jest, jednak miło się go oglądało.

I znów spotykamy się z Alexem Pettyferem. Gra on głównego bohatera, Johna. Uważam, że znakomicie pasował do tej roli. Świetnie zagrał z lekka zdezorientowanego nastolatka, na którym ciąży wielka odpowiedzialność. John musi się przeprowadzić i opuścić swoją starą szkołę i przyjaciół z ostrożności. Jego moce zaczynają się ujawniać. Może w każdej chwili zginąć, żyje w napięciu, a przede wszystkim w samotności. Po jakimś czasie nie zważając na niebezpieczeństwo postawia, że musi żyć, lecz nie w ukryciu. Rozumie, że musi się zmierzyć z nieuniknionym, a nie ciągle uciekać.

Ile razy słyszało się, że nie powinno się unikać czegoś, z czym nie chciało się zmierzyć? Na pewno wiele razy. Że to i tak do nas wróci i nie powinno się tego odkładać na później. Tym razem mamy to przedstawione na nieco większą skalę, gdyż ceną jest życie, a nie, powiedzmy, zła ocena. W filmie widzimy także prawdziwą siłę przyjaźni, oddania i miłości. Ukochaną i bliską osobę trzeba chronić i nie zostawiać jej. I właśnie te wartości popychają głównego bohatera do działania.

Fabuła także nie stoi w miejscu i jest bardzo ciekawa. Wiele się dzieje, aczkolwiek niekiedy spotykamy się z wielce przewidywalnymi momentami. Sądzę, że tego nie da się uniknąć, a kilka zaskoczeń w końcu też mnie przy oglądaniu spotkało. Na liczne zwroty akcji nie ma co liczyć, jednak rekompensatą są dobre efekty specjalne. Uważam, że ogólnie cała fabuła jest na duży plus, szczególnie że w ogóle nie nudziła.

Jak już pisałam „Jestem Numerem Cztery” przypadł mi do gustu. Co do gry aktorskiej nie mam zastrzeżeń, a film ogląda się z wielka przyjemnością. Nie jest on co prawda ambitny, jednak takich lekkich filmów także człowiek potrzebuje. Można się przy nim spokojnie zrelaksować, nie trzeba skupiać na nich całych myśli… jednym słowem da się po prostu odpocząć. Polecam miłośnikom nieskomplikowanych, niemniej absorbujących, na swój sposób, produkcji.

Moja ocena 8/10