Sen - Lisa MacMann

Książka jest napisana w formie dziennika i, co mnie zdziwiło, w trzeciej osobie. Głowna bohaterka - Janie - potrafi wchodzić w cudze sny, choć potrafi to niewłaściwe słowo, ona jest w nie wciągana wbrew jej woli. Janie trzyma się na uboczu i nie należy do popularnych, przyjaźni się z dziewczyną z sąsiedztwa i na tym jej znajomości się kończą. Matka w ogóle się nią nie interesuje, ciągle jest pijana, przez co Janie od zawsze musiała sobie radzić sama. Janie znów będzie musiała polegać tylko na sobie gdy ze zwykłej obserwatorki zamieni się w uczestniczkę koszmaru.
            Książka jest napisana dość nietypowo, co wielu ludzi odstrasza lub zniechęca. Biorą ten styl za tandetny lub dziwny, a według mnie jest on po prostu inny, wręcz oryginalny. W stylu pisania autorki bardzo podobało mi się wplecienie zwykłych drobiazgów z codziennego życia, na które autorzy z reguły nie zwracają uwagi, a co według mnie dodaje książce realizmu. Realizmu dodają także dialogi, które są napisane strasznie naturalnie i niewymuszenie. Książka jest złożona jakby z fragmentów, przez co niektórzy uważają, że jest napisana dość chaotycznie, a jak dla mnie te fragmenty idealnie układały się w całość. Według mnie autorka bardzo dobrze dopasowała styl pisania do fabuły i klimatu ksiązki. Autorka choć wprowadza nas w świat już nam znany, ukazuje go inaczej, bardziej magicznie.
            W książce pojawia się bardzo pomysłowa fabuła. Nareszcie uwolniłam się od wilkołaków, wampirów, czy aniołów i była to dla mnie miła odmiana. Lisa pokazała nam w książce Sen, że nasze sny mają duży wpływ na nasze poczynania i decyzje.
            Ksiązka ta bardzo mi przypadła do gustu.

Moja ocena to 10/10.